29 Nisan 2013 Pazartesi

Jose Mauro De Vasconcelos "Şeker Portakalı"





  Bu kitab həqiqətən  əla kitabdır. Kitabı və yazarın həyatını oxuduqdan sonra  kitabda müəllifin öz uşaqlığından çox dərin izlər buraxdığını, bəlkə də bir çox hadisəni özünün yaşamış olduğunu görmək çox asandır. Qeyd edim ki, Vasconcelos kitabı 12 gün ərzində yazıb.

Kitab xəyal gücü çox inkişaf etmiş, olduqca ağıllı bir uşağın həyatını izah edir. Səfillik içində yaşayan bir ailə, atasının işsiz və anasının gecəyə qədər çalışması və uşaqlarına baxmaq məcburiyyətində qalmasına baxmayaraq  xoşbəxt bir uşaq, nə də olsa, olanla kifayətlənib xoşbəxt olmağı bacaran bir uşaq. Yeni köçdükləri evin arxa bağçasındakı şəkər portağalı fidanını öz dostu edib onunla söhbət edən Zeze (qəhrəmanımız) zamanla gerçək sevgisini özünü tək anlayan insana, Portekizli'yə verər. Sevgini öyrənən Zeze, zamanla acını da öyrənər...   

Kitab mənə çox təsir etdi. Bir çox yerdə gözlərim dolaraq oxudum. Zeze'nin saf, günahsız sualları bəzi yerdə məni gülümsətdi ("Sizcə, gələcək həftə böyümüş olarammı?") : ))
Bir sözlə ən sevdiyim kitablar siyahısına daxil olmağı bacardı bu kitab.


Kitabdan seçdiklərim;


- "Neyin var Zeze?"
- "Hiç. Şarkı söylüyordum."
- "Şarkı mı söylüyordun?"
- "Evet"
- "Öyleyse ben sağır olmalıym"

İnsanın içinden de şarkı söyleyebildiğini bilmiyor muydu yoksa? Bir şey demedim. Bilmiyorsa bunu ona öğretemeyecektim.

~ Gırtlağıma bir şey düğümlenmişti, yediklerim boğazımdan geçmek bilmiyordu... Uyuyalım.. İnsan uyudu mu her şeyi unutur~


~ Şeytan kız öfkeliydi. Sevgililerinden biriyle kavga etmişti herhalde. Yolun sonundakiyle mi, yoksa başındakiyle mi acaba?))) ~


- "Yarın gideceğiz ve ipek kağıdı alacağız. Dünyanın en güzel balonunu yapmana yardım edeceğim. O kadar güzel olacak ki yıldızlar bile kıskanacak."
- "Boşuna zahmet etme. En güzeli ilk yapılan balondur. İlk başarılı olmazsa bir daha yapamaz insan ya da yapmak istemez.."


~ Yakında, çok yakında iyileşecektim. Çocukların yaraları çabuk kabuk bağlar. Bana sık sık yineledikleri; "evlendiğinde geçecek" cümlesinde olduğu gibi. Hatta çok daha çabuk...~


- "Onu öldüreceğim!"
- "Ne diyorsun sen, küçük; babanı mı öldüreceksin?"
- "Evet, yapacağım bunu. Başladım bile. Öldürmek, Buck Jones'un tabancasını alıp güm diye patlatmak değil! Onu yüreğimde öldüreceğim, artık sevmeyerek... Ve bir gün büsbütün ölecek."


-"Daha çok anlat"
-"Hoşuna gidiyor mu?"
-"Çok. Elimden gelse, seninle sekiz yüz elli iki bin kilometre hiç durmadan konuşurdum"
-"Bu kadar yola nasıl benzin yetiştiririz?"
-"Gider gibi yaparız"


~ Şimdi acının ne olduğunu gerçekten biliyordum. Ayağını bir cam parçasıyla kesmek ve eczanede dikiş attırmak değildi bu. Acı, insanın birlikte ölmesi gereken şeydi. Kollarda, başta en ufak güç bırakmayan, yastıkta kafayı bir yandan öbür yana çevirme cesaretini bile yok eden şeydi. ~


~ Bazıları için ölmek kolaydı. Uğursuz bir trenin gelmesi yetiyordu, tamamdı bu iş. Ama benim için göklere uçmak ne kadar güçtü. Herkes engel olmak için bacaklarımı tutuyordu. ~


-"Hiç yaşama isteğim yok artık. İyileşirsem kötü bir çocuk olacağım. Anlayamazsın sen. Artık uslu durmama değecek kimsem kalmadı."

-"Çok uslu olman da gereksiz. Çocuk ol, o her zamanki küçük çocuk"
-"Niçin? Herkes beni dövsün diye mi? Herkes beni azarlasın diye mi?.."








Hiç yorum yok:

Yorum Gönder